کد مطلب:29297 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:131
الا ای فروزنده ماه و مِهر سپاس و ستایش، تو را می سِزَد به یك بار، خرگاه بیرون زدی ز پیغمبران، گوی پیشی رُبود به یاران پرورده خویشِ او بویژه علی، پیشوای مِهین پیمبر كه اندیشه كیش داشت گرفتش كمر روز خُمّ غدیر بفرمود كای مردم! این حیدر است خدا را اگر چشم ودست است وگوش هر آن كس كه او را منم پیشوای خدایا! به یار علی، باش یار!
4074. حكیم محمّد بن معصومعلی هیدَجی (1339 - 1270ق) چنین سروده است:
فرازنده گنبد نُه سپهر
كه تن آفریدی و جان و خِرَد
پدیدار شد پرتو احمدی
به جانش هزار آفرین و درود!
بر آن كس كه شد پیرو كیش او
كه بودش به پیوستگی جانشین
پس از خویش، وی را به مردم گماشت
در آن دشت، بردش به بالا ز زیر
مرا یاور و بر شما سرور است
مرا هم تن و جان و مغز است وهوش
علی پیشوا باشدش رهنمای
كسی را كه خوارش كند، خوار دار![1].